یادمه وقتی که بچه بودم یه دوربین پولاروید تو خونمون بود که بابام باهاش از ما عکس می‌گرفت.
بزرگ‌تر که شدم یه دوربین ۳۵ میلیمتری یاشیکا داشتیم که پدرم باهاش از مراسم و سفرهای خانوادگی عکس می‌گرفت و هر از گاهی خواهرام که از من بزرگ‌تر بودند با خودشون به مدرسه می‌بردن و عکس می‌گرفتن ولی من که بچه آخر بودم و کمی شیطون هیچ وقت نتونستم اعتماد بابام رو جلب کنم تا بتونم دوربین رو با خودم به مدرسه ببرم و با هم کلاسی هام عکس یادگاری بگیرم.
حدودا ۱۳ ساله بودم که تونستم اعتماد پدرم رو جلب کنم و دوربین رو با خودم به مدرسه ببرم.
خب اون موقع ها داشتن دوربین عکاسی خیلی مثل این روزها معمول نبود و بردن دوربین به مدرسه بسیار بسیار هیجان انگیز بود.
سالها گذشت و من وارد هنرستان عکاسی شدم و تونستم دیپلم عکاسی رو بگیرم و بعد از اون هم به دانشگاه رفتم و با لیسانس سینما فارغ التحصیل شدم.
امروز جدی ترین دغدغه زندگی من شده عکس و عکاسی
عکاسی کردن از مردم دنیا و نشون دادن شیوه و سبک زندگی شون
نشون دادن لبخندهاشون
نشون دادن رسم هاشون و نشون دادن اینکه هیچ یک از ما جدای از دیگری نیستیم.
دمتون گرم که منو همراهی می‌کنید.
مهدی کریمی ؛ متولد ۱۳۶۳ ، کرمانشاه ، ایران
I remember when I was a kid my dad had a Polaroid camera that he took pictures of us with it.
When I grew up, he had a 5mm Yashica camera to take photos of family trips and events. Sometimes he let my sisters, who were older than me, to take the camera to school. But I was the last kid and a little bit naughty, I could never gain my dad's trust to carry the camera to school and taking memorial pictures with my classmate, until I turned 13. At that time having a camera was not as common as nowadays, so you can understand that how much taking it to the school was something exciting happening.
Years passed and I entered a photography school and got my diploma, after that I went to university and graduated with a BAs in cinema.
And today, perhaps the major concerns in my life are photograph and photography,
photograph of people around the world and showing their lifestyle,
their smiles,
their traditions,
And to show that neither of us are separate from the other.
Thank you for accompanying me.
Mehdi Karimi, 1984, Kermanshah, Iran
